Ikinakabahala ng mundo ang paglaganap ng monkeypox sa mga bansang United Kingdom, Portugal, Spain at iba pang mga bansa partikular na sa Europa. Sa ngayon, umabot na sa 80 ang pinaghihinalaang kaso nito. Alamin ang mga dapat mong malaman sa sakit na monkeypox.
Ayon sa World Health Organization (WHO), ang monkeypox ay isang virus na naipapasa sa mga tao mula sa mga hayop, na may mga sintomas na halos kapareho sa mga nakita sa nakaraan sa mga pasyente ng bulutong, bagama’t ito ay hindi gaanong malala.
Mayroong dalawang natatanging genetic clade ng monkeypox virus – ang Central African (Congo Basin) clade at ang West African clade. Ang Congo Basin clade ay naging sanhi ng mas matinding sakit sa kasaysayan at naisip na mas madaling naililipat. Ang heograpikal na dibisyon sa pagitan ng dalawang clades ay hanggang ngayon ay nasa Cameroon – ang tanging bansa kung saan natagpuan ang parehong mga clades ng virus.
Orihinal na pasang hayop-sa-tao (zoonotic) mula sa direktang kontak sa dugo, mga likido sa katawan, o mga sugat sa balat o mucosal ng mga nahawaang hayop ang pagkalat ng monkeypox.
Sa Africa, ang ebidensya ng impeksyon sa monkeypox virus ay natagpuan sa maraming hayop kabilang ang mga rope squirrel, tree squirrel, Gambian poached rats, dormice, iba’t ibang species ng monkeys at iba pa. Ang natural na reservoir ng monkeypox ay hindi pa natukoy, kahit na ang mga daga ay ang pinakamalamang.
Ngunit ang human monkeypox ay unang nakita sa mga tao noong 1970 sa Democratic Republic of the Congo sa isang siyam na taong gulang na batang lalaki sa isang rehiyon kung saan nagamot ang bulutong noong 1968.
Simula noon, karamihan sa mga kaso ay naiulat mula sa mga rural, rainforest na rehiyon ng Ang Congo Basin, partikular sa Democratic Republic of the Congo at mga kaso ng tao ay lalong naiulat mula sa buong Central at West Africa.
Mula noong 1970, ang mga kaso ng monkeypox sa mga tao ay naiulat sa 11 mga bansa sa Africa – Benin, Cameroon, Central African Republic, Democratic Republic of Congo, Gabon, Cote d’Ivoire, Liberia, Nigeria, Republic of Congo, Sierra Leone , at South Sudan.
Ayon sa Centers for Disease Control and Protection, ang mga tao ay maaaring makakuha ng monkeypox mula sa mga hayop, alinman sa pamamagitan ng mga kagat o mga gasgas o hindi maayos na paghahanda ng karne.
Ang pagpasa nang tao-sa-tao ay maaaring mangyari sa pamamagitan ng pagpapalitan ng malalaking patak ng paghinga habang matagal na pakikipag-ugnay nang harapan o face-to-face.
Maaari ring mapasahan ang mga tao sa pamamagitan ng direktang pakikipag-ugnayan sa mga likido sa katawan, mga sugat na nabubuo sa panahon ng impeksyon, o mga kontaminadong bagay tulad ng damit o kama.
Ang incubation period (interval mula sa impeksyon hanggang sa simula ng mga sintomas) ng monkeypox ay karaniwang mula anim hanggang 13 araw ngunit maaaring mula lima hanggang 21 araw.
Ang monkeypox ay karaniwang isang self-limited na sakit na may mga sintomas na tumatagal mula dalawa hanggang apat na linggo. Ang mga matitinding kaso ay mas madalas na nangyayari sa mga bata at nauugnay sa lawak ng pagkakalantad ng virus, kalagayan ng kalusugan ng pasyente at likas na katangian ng mga komplikasyon. Ang napapailalim na mga kakulangan sa immune ay maaaring humantong sa mas masahol na mga resulta.
Ang case fatality ratio naman ng monkeypox ay dating mula zero hanggang 11 % sa pangkalahatang populasyon at mas mataas sa mga bata. Sa mga nagdaang panahon, ang case fatality ratio ay nasa tatlo hanggang anim na porsyento.
Sa mga tao, ang mga sintomas ng monkeypox ay katulad ngunit mas banayad kaysa sa mga sintomas ng bulutong. Ang monkeypox ay nagsisimula sa lagnat, sakit ng ulo, pananakit ng kalamnan, at pagkahapo. Ang pangunahing pagkakaiba sa pagitan ng mga sintomas ng bulutong at monkeypox ay ang monkeypox ay nagiging sanhi ng pamamaga ng mga lymph node (lymphadenopathy) habang ang bulutong ay hindi.
Ang incubation period (oras mula sa impeksyon hanggang sa mga sintomas) para sa monkeypox ay karaniwang pito hanggang 14 araw ngunit maaaring mula sa lima hanggang 21 araw.
Ang sakit ay nagsisimula sa lagnat, sakit ng ulo, pananakit ng kalamnan, sakit ng likod, namamaga na mga lymph node, panginginig, kapaguran o pagkahapo
Sa kasalukuyan, walang napatunayan, ligtas na paggamot para sa impeksyon ng monkeypox virus. Para sa layunin ng pagkontrol sa pagsiklab ng monkeypox sa United States, maaaring gamitin ang bakuna sa bulutong, antiviral, at vaccinia immune globulin (VIG).
Ayon sa ilang pag-aaral, ang bakuna kontra bulutong ay humigit-kumulang 85% na epektibo sa pag-iwas sa monkeypox. Kaya, ang naunang pagbabakuna sa bulutong ay maaaring magresulta sa mas banayad na karamdaman. Sa kasamaang palad, itinigil ng U.S. ang pagbabakuna sa pangkalahatang publiko para sa bulutong noong 1972.
Noong 2019, inaprubahan ng Food and Drug Administration ang isang bakuna sa bulutong na nagpoprotekta rin sa mga tao mula sa monkeypox, ngunit available sa publiko. Iniisip ng mga eksperto na ang bakuna ay maaaring makatulong na mabawasan ang mga sintomas o maiwasan ang sakit kung ibibigay sa ilang sandali matapos ang isang tao ay mahawa.
Wala pang naitatalang kaso ng monkeypox sa Pilipinas, ayon sa Department of Health (DOH).
Bilang pag-iingat, ang pagpapataas ng kamalayan sa mga kadahilanan ng panganib at pagtuturo sa mga tao tungkol sa mga hakbang na maaari nilang gawin upang mabawasan ang pagkahawa sa virus ay ang pangunahing diskarte sa pag-iwas para sa monkeypox.
Isinasagawa na ngayon ang mga siyentipikong pag-aaral upang masuri ang pagiging posible at pagiging angkop ng pagbabakuna para sa pag-iwas at pagkontrol sa monkeypox. Ang ilang mga bansa ay may, o umuunlad, ng mga patakaran upang mag-alok ng bakuna sa mga taong maaaring nasa panganib tulad ng mga tauhan ng laboratoryo, mga pangkat ng mabilis na pagtugon at mga manggagawang pangkalusugan.
